Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Bork Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Duo Reges: constructio interrete. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

Utram tandem linguam nescio?: Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
Quibusnam praeteritis?: Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
Bork: Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Praeclare hoc quidem.
Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Itaque ab iis constitutio illa prima naturae, a qua tu,
quoque ordiebare, his prope verbis exponitur: Omnis natura
vult esse conservatrix sui, ut et salva sit et in genere
conservetur suo.

An id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc
habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.
Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quae est igitur causa istarum angustiarum?